Ψυχές

Η  Ρ. Μ. με το έργο αυτό προσεγγίζει το θέμα των Ικαριακών βουνών, με μια αρχετυπική εικόνα του δέντρου. Αν και οι εικαστικοί δεν χρησιμοποιούν τις αρχαϊκές πηγές συνειδητά, δημιουργούν αυθόρμητες αρχετυπικές παραγωγές, που αντλούνται από το δικό τους ασυνείδητο, και αναβλύζουν στη δυσχέρεια της συνείδησης, να αποδεχτεί στοιχεία της σύγχρονης πραγματικότητας. Η Ράνια με το μονοχρωματικό αυτό έργο, παραπέμπει στο «Δέντρο της Ζωής», την μεγαλύτερη μυθική δημιουργία του ανθρώπινου γένους, μέσα στον πολιτισμό. Αλλά, το «Δέντρο της Ζωής» εδώ, έχει μεταβληθεί σε «Δέντρο Θανάτου». Πρόκειται για ένα κυριολεκτικά απογυμνωμένο και εκτεθειμένο δέντρο που αιωρείται από-εδαφοποιημένο μέσα σε έναν απόκοσμο γαλάζιο ορίζοντα. Στις παραδόσεις των λαών, το δέντρο είναι συνήθως επενδυμένο με θετικές σημασίες. Αλλά στην  Ιουδαιοχριστιανική παράδοση, το δέντρο του παραδείσου,  αποξηράνθηκε μετά το προπατορικό αμάρτημα.

Ποιο αμάρτημα, οι δικές μας κοινωνίες, φέρουν στους ώμους τους για να ωθούνται οι καθολικές συνειδήσεις των καλλιτεχνών, σε αρνητικούς συμβολισμούς του δέντρου της ζωής;

 

Ειν΄η ψυχή μου εν τω μέσω της νυκτός

     Συγκεχυμένη και παράλυτος. Εκτός,

     Εκτός αυτής γίνεται η ζωή της.

 

     Και περιμένει την απίθανον ηώ.

     Και περιμένω, φθείρομαι, και ανιώ

     Κι’ εγώ εαυτός της ή μαζί της.

 

                        Κ.Π.Καβάφης