Σήμερα πια, δεν αρκεί ο καλλιτέχνης να καταπιάνεται με τα κοινωνικά ζητήματα. Ούτε αρκεί να συνειδητοποιεί ανά πάσα στιγμή ότι παντού καραδοκεί ο αρπακτικός ατομικισμός και η υλιστική νοοτροπία. Αυτό που είναι εξίσου σημαντικό, είναι η μέριμνα ανανέωσης των εκφραστικών μέσων, στο βαθμό που τα μέσα αυτά, τα σφετερίζεται η σύγχρονη τεχνολογία «ενημέρωσης», όχι για να διαφωτίσει, αλλά για να συσκοτίσει τον κόσμο και να αμβλύνει συνειδήσεις.
Εδώ και εκατό χρόνια, πολλοί καλλιτέχνες προγραμματικά επιδιώκουν την ανανέωση των εκφραστικών μέσων, άλλοι από καθαρό πειραματισμό γιατί έχουν χάσει το στόχο, και άλλοι για να απομακρύνουν τα συσσωρευμένα στρώματα των συμβάσεων του πολιτισμού και του κοινού νου, ώστε η τέχνη τους να είναι σε θέση να αποκαλύπτει κάθε φορά, πλευρές της κοινωνικής ζωής, ή κάτι πολύ ποιο δύσκολο και σπάνιο: ολόκληρο τον αυθεντικό πυρήνα αυτής της ζωής.
Τα τρία έργα που εκθέτονται: οι «σημαίες», και η «ανάπτυξη», καμωμένα με φυσικά υλικά που επελέγησαν από τα Ικαριακά βουνά: πέτρες, γιδίσιο τρίχωμα και περιττώματα, παραπέμπουν, από τη μία στην αδυναμία των σύγχρονων Αιγιακών κοινωνιών να επαναπροσδιορίσουν εγκαίρως τη σχέση τους με τη φύση, και από την άλλη, παραπέμπουν σε έναν πατριωτικό βερμπαλισμό που ανακυκλώνει παρωχημένες πολιτικές ταξινομήσεις.
Εικαστικές Εκθέσεις στην Ικαρία 